Bardo
Een paar dagen terug kwam ik langs de locatie van stichting Bardo in Hoofddorp.
Voor degene die stichting Bardo (nog) niet kennen. Stichting Bardo bied een plek aan mensen welke ongeneeslijk ziek zijn. Mensen in de laatste fase van het leven.
Genezing kunnen zij deze mensen niet bieden maar wel zorg gericht op het welbevinden van de persoon ( Van Dale : wel·be·vin·den (het; o)1 het zich goed, tevreden voelen) Hoe dan ? hoe stel je mensen tevreden of hoe laat je zich goed voelen als zij weten dat het einde niet ver weg is, mensen die erg ziek zijn, mensen die eigenlijk geen keus meer hebben en……
Uit ervaring weet ik dat, toen mijn moeder zich de laatste fase van haar leven bevond, een leven dat gedwongen beëindigd werd door een mensonterende kanker (welke kanker is dat overigens niet?) dat zij met alle liefde en zorg bijgestaan is door de liefste en zorgzaamste medewerkers die je maar voor kunt stellen. Deze personen ken(d)nen wij niet en konden ook eigenlijk niet voorstellen met hoeveel oprechte liefde en zorg zij er voor, in dit geval, mijn moeder, waren.
Zij die er waren toen er weer bloed opgespuugd werd, toen opnieuw alle kleding en beddengoed verschoont moest worden of toen mijn moeder door de verschrikkelijke koorts van wanhoop lag te ijlen……
Ik ken ook nog verhalen dat zij in de nacht met z’n 2en hebben liggen schateren van het lachen, echt tranen met tuiten vertelden zij me een dag later….. Wat doe jij dan om dinsdagnacht 03:15…. Slaap je ? Nee, ik wissel verhalen uit met een mevrouw die niet lang meer onder ons is en die ik mag verzorgen.
En niet alleen voor de patiënt zelf zijn deze mensen er, ook voor de directe familie die vaak (ook) niet weten hoe zij met de situatie rondom een stervend dierbare om moeten gaan. Keer op keer weten zij je gerust te stellen.
Niet door de situatie van dat moment en/ of wat er aan zit te komen uit de weg te gaan, maar wel door er te zijn, er voor je te zijn en je het gevoel te geven dat je er niet alleen voor staat, de terminaal zieke niet maar ook zijn of haar directe familie niet.
In gesprek met een dame van het hospice werd ik geraakt door de passie waarmee zij over haar werk sprak. Palliatief verzorg(st)er word je niet Dirk-Jan, dat ben je…vanuit je hart en uit liefde voor mensen…. Net als waarom ook jij je uitvaartVERZORGER noemt en geen leider.
Dirk-Jan Emans
Overigens, ik heb het nu specifiek over Bardo maar uiteraard geldt het voor iedereen die in de zorg werkt.
3 gedachten over “Welbevinden”
Hi Dirk-Jan,
Wat een mooi verhaal!
Mooi om te lezen hoe ongeneselijke zieken mensen in de laatste fase van hun leven ook de verzorging & aandacht kunnen krijgen die ze verdienen.
Wat mooi dat je eigen ervaring ook mooi heb beschreven. Afscheid nemen kan je namelijk maar 1 keer doen en hoe fijn is het dat je een mooie herinnering aan een heftige tijd kan ervaren